olifanten en adrenaline

daar zitten we dan, alweer 5 dagen in het mooie noorden van thailand. we hebben alweer een hoop gezien en gedaan en we zijn hier echt nog niet klaar.
woensdag hadden we de trip naar de elephant jungle sanctuary. niet veel mensen bieden deze tour aan, het kamp is pas 9 maanden oud. we werden opgehaald door een soort veredelde pickup taxi met 2 bankjes achterin en een dakje. je zit dus vrijwel in de open lucht met wat rekjes aan de zijkanten en een metalen dakje erop. zo zijn we een uurtje vervoerd over de wegen, tot we bij een bergpas uitkwamen. die namen we omhoog en kregen een gratis jeepsafari (schudden!!!) de wegen waren maar deels verhard dus erg gelachen.
na enige tijd op de onverharde wegen van de berg kwamen we aan bij een dorpje. hier werden we opgehaald door de 2 eigenaars van dit kamp, robert en zijn broer. ze spraken beide erg goed engels (zelfs een redelijk woordje nederlands) en zijn erg vriendelijk en grappig. we raakten die dag in gesprek met robert, die het verhaal van de oprichting met ons deelde. de beide broers zijn altijd "mahouts"geweest, de olifantenbegeleiders dus. ze werkten eerst met de olifanten in de boskap en zijn later overgestapt naar een bedrijf voor de toeristische ritjes op de olifanten. de olifanten werkten hard, maar erg gelukkig waren deze grijze reuzen niet. op een dag moest robert weer een wandeling doen met zijn olifant en 2 toeristen. zijn olifant was drachtig maar liep gewoon mee. normaal gesproken lopen olifanten zeer traag in het regenseizoen, ze zetten 1 voet neer en na bijna een minuut pas de volgende op de heuvelachtige ondergronden. helaas wordt daar geen rekening mee gehouden bij de ritjes, het zou anders te lang duren en ook niet echt spannend zijn voor de rijdende tourist. zijn olifant gleed uit en viel met haar buik op een steen. het jong stief in de buik en de olifant overleefde het maar net. robert besloot toen dat het genoeg was geweest en heeft samen met zijn broer hun droom te verwezelijken op hun familiegrond. zo kochten ze 3 en inmiddels zelfs 4 olifanten. de olifanten van het kamp (2 dames en een ondeugend ventje van 11 maanden) hoeven niets meer te doen, er wordt niets mee gedaan wat onnatuurlijk is voor ze. als eerste ontmoetten we mae ping, de oudste met haar 45 jaar en drachtig. haar oren dragen de sporen van het met geweld aansturen, toch is ze vriendelijk en zelfs nieuwsgierig naar ons. of zou het toch de bananen zijn die haar interesse wekken? robert vertelt de groep over het natuurlijke gedrag van de olifanten, wanneer ze blij zijn en wanneer ongelukkig. mae ping vindt het lang duren en probeert wat banaantjes te pikken van onoplettende mensen. al snel mogen we haar voeren en eet ze met smaak alles op wat we haar voorschotelen. als je haar het commando geeft doet ze haar mond open en mag je het in haar mond stoppen...best eng de eerste keer hoor. ze is heel rustig en zacht voor iedereen, je kan je nauwelijks voorstellen dat ze zo ruw behandeld is. toch is haar slurf ruw van het werken en draait ze haar gezicht weg wanneer haar mahout zijn kapmes gebruikt om haar maïsstengels te breken. we mogen nog een tijdje met haar knuffelen en gaan dan door naar de andere 2. het was de bedoeling dat ze iets verderop zouden staan, maar het kleine mannetje had daar toch een ander idee over. hij kwam aangerend over het pad waar wij liepen, zijn moeder kon hem met moeite bijbenen. zo, dat was de entree dan! zijn moeder is een jong vrouwtje van 14 en het is haar eerste jong. zelf is ze ook nog wat onstuimig, goed opletten voor je tenen dus. de bananen gaan er goed in, tussendoor kan je de moeder groeten met "sawasdee!"waarna ze vrolijk terug tettert. het jong had door dat rianne, onder haar mahoutshirt, een klein tasje had hangen en probeerde dat zonder schaamte te jatten. toen hij daarvoor op zijn donder kreeg (alleen een hoop gemopper en een duwtje) ging hij een poging wagen het kapmes van zijn jonge mahout te pikken. toen dat ook nog eens problematisch werd dacht hij dat het een leuk spelletje zou zijn om een krachtspelletje te doen met naomi. hij liep zelfverzekerd naar haar toe en begon met zijn hoofd te duwen. tja, 300 kilo hou je niets aan dus we waren al snel 10 passen verder voor hij het maar ergens anders ging proberen. toch is hij ook te porren voor een babaantje en een krabbel op zijn hoofd.
hierna kregen we eerst een lunch, gemaakt door de vrouwen van het dorp. iedereen heeft wel een rol in het kamp, of het nu foto's maken is of lunch voorbereiden.
na de lunch gingen de kleren uit en werden we op blote voeten de modder in gestuurd. de olifanten kwamen vanuit de jungle aan en gingen prinsheerlijk staan wachten tot ze ingesmeerd werden. het jong vond het geweldig om zijn modder weer af te smeren aan rianne, die gelijk een zwarte buik had. naomi vond een plekje hogerop en smeerde het hoofd van de moeder in, vrijwel schoon blijvend. helaas viel dat natuurlijk op en daar wisten de dorpsmannen wel raad mee, hop modder op de rug. toen alle 3 goed ingesmeerd waren (en uitgeschurkt) was het op naar de waterval. het jong ging direct onder water en sloofde zich flink uit. mea ping ging er lekker voor zitten en genoot van al het gespetter. rianne ging het water uit en zat op een rots, wat de oude olifant als een goede aangelegenheid zag om bijna haar hoofd op schoot te leggen en geknuffeld te worden.
na het wassen was het tijd om weer aan te kleden en weg te gaan. we hebben een flinke donatie achtergelaten en zullen hier zeker nog lang aan terugdenken.
in de avonden hebben we de nachtmarkt bezocht. dit is wel erg op toeristen gericht en zo groot dat je het in 3 keer moet doen wil je alles zien.
na een rustdagje was het dan tijd voor de spannendste tour, ziplinen! we hadden een parcours met diverse zipline lengtes, een aantal abseil stukken (lees: naar beneden gesodemieterd worden aan een lijntje) en 3 houten bruggetjes. ook hier werden we op traditionele manier vervoerd. we kwamen bij de berg aan in een minivan, waarna we overgingen op een pickuptruck waar we achterin mochten staan over de onverharde wegen. toen nog een stuk naar boven wandelen en daar waren we dan. compleet in een tuigje gehesen en een oranje helmpje op, en klaar voor de eerst zipline. na korte instructies mochten we het eerste stuk proberen, rianne vond het erg spannend met haar hoogtevrees maar deed het geweldig. zonder te gillen beide aan de overkant beland en weer door naar de volgende. de "lines"werden steeds langer en sneller wat dus ook alleen maar leuker werd. de abseilstukken vielen best tegen, je gaat zo snel naar beneden dat het lijkt of je valt. de eerste abseil was direct ook weer wat met ons, naomi werd naar beneden gegooid en landt met haar voet op de helm van een mede zipliner. gelukkig geen schade en hij kon er wel om lachen, het is ook niet alsof je er controle over hebt hoe je naar beneden gaat. de rest van het parcours ging goed, naomi is erg trots op rianne. je moet het maar even doen met hoogtevrees toch? de 900 meter finale hebben we trouwens gefilmd voor de nieuwsgierigen onder ons.
zondag gaan we naar chiang rai en dinsdags heeft naomi vanalles gepland voor rianne (wat ze heel graag zou willen weten natuurlijk maar dan moet ze toch nog even wachten hihi)
tot snel.